ORPG met Tinn

Ze begon te gillen en een traan liep over haar wangen, precies wat ik wilde. Ik streek met mijn hand door haar haren en haalde wat klitten los. Ik had nog wat dingen liggen die ik erbij kon gieten, voor mij was een beetje pijn nog niet genoeg. Ik trok met mijn mes een nieuwe snede, net boven haar navel en liet daar een nieuw product in lopen, niet dodelijk, maar het zou toch veel pijn doen. Ik stond op en nam een handdoek, waarna ik alle restjes, behalve in de wonde, opveegde. Het enige wat achterbleef was een rode, geïrriteerde buik vol schrammen en twee diepe sneden die nu vast verschrikkelijk aan het branden waren.

'Misschien moet je dan maar eens gaan proberen die dagen niet meer te hebben, want ik ga daar geen rekening mee houden.' Hij tilde mijn borst op en doopte zijn naald in de inkt. 'Nee!' Dit was niet meer gillen, dit was krijsen. Echt krijsen. Mijn ademhaling werd zwaar en ik probeerde alles om hem van me vandaag te krijgen, maar dat wilde niet lukken. Mijn benen kon ik niet gebruiken, dat deed te veel pijn aan mijn pols en zo had ik ook geen evenwicht meer, waardoor die naald mijn lichaam nog zou doorboren en een zwarte punt zou veroorzaken. Dat was ook niet de bedoeling, want ik wilde niets van inkt op mijn lichaam, zeker niet als ik niet mee kon beslissen. 'Alsjeblieft,' fluisterde ik.

Wat er ook gebeurde, wat hij ook deed, het werd alleen maar pijnlijker en Haily stopte niet meer met gillen. Zeker niet toen hij opeens nog een snede maakte en er nog wat ander spul in goot. Tranen liepen onophoudelijk over haar wangen heen en ze bleef gillen, probeerde nog steeds haar handen los te krijgen en had nog steeds geen succes. Tot ze bedacht dat ze ook haar benen op kon trekken, dan kon hij er in ieder geval niets anders meer op gieten. Onmiddellijk voerde ze haar gedachten uit en krulde zichzelf zo op, dat de pijn iets minder leek te worden en hij niet meer bij haar buik kon. Vooral dat laatste was een pluspunt.

'Nee!' Grinnikend keek hij het meisje aan en trok een wenkbrauw op, waarna hij langzaam zijn hoofd schudde. 'Alsjeblieft,' Meteen schudde hij opnieuw zijn hoofd. 'Even lief zijn hoor.' Antwoordde hij op haar gesmeek en hij zette de naald in haar huid. Het duurde even, maar uiteindelijk stonden de ''A'', de ''W'' en de ''M'' op haar lichaam, net onder haar borst. Aiden William Miraqui. Eigendom van Aiden William Miraqui. Hij had alleen zijn initialen erop gezet, maar als ze vervelend ging doen ,dan kon hij misschien nog wel wat meer tatoeages gaan zetten. Hij kon alvast bedenken wat voor iets leuk zou staan.

Uiteindelijk had ze haar benen voor haar buik geslagen, goed voor mij want de tranen liepen nog steeds over haar wangen heen. Met mijn vinger haalde ik er een paar weg. Ik duwde haar benen even van haar buik weg, om er een handdoek omheen te binden voor het bloed dat er nog uitkwam. Zo zou ze tenminste het bed niet al te vuil maken. 'Heb je nu wel zin om te slapen?' Ik keek haar grijnzend aan, zo had ik ook even geen last van haar en kon ik misschien ook nog even rusten, niet slapen, wie weet wat zou ze proberen. Ik kon haar benen ook wel vastbinden, maar we zouden eerst zien of ze zich gedroeg zoals ik dat wilde.

Het deed pijn, veel pijn, maar het viel beter mee dan ik verwacht had. Daardoor begon ik ook niet te gillen, maar beet ik wel op mijn tanden en ik had ook het gevoel dat ik nog steeds aan het huilen was. Ik voelde drie letters, de A, de W en de letter M. Initialen. Ik schudde mijn hoofd en gaf soms een kik van de pijn, maar verder hield ik me gewoon stil. De pijn bleef nog een tijdje hangen, maar ik besloot niets te zeggen. Vandaag niet meer, morgen niet, nooit zou ik nog wat zeggen. Ik zou niet doen wat hij wilde, want hij hield ook geen rekening met mij.

Haar lichaam bleef trillen en schokte ook, zeker toen hij haar benen wegduwde en ze bang was dat hij nog meer vloeistof op haar buik ging gieten. Het viel mee, hij deed alleen een handdoek om haar buik en toen trok ze heel, heel snel haar benen weer op. 'Heb je nu wel zin om te slapen?' Nee, natuurlijk niet. Ze wilde niet slapen, zou het niet willen en had er ook geen behoefte aan, maar ze zou het wel doen. Langzaam, zelfs een beetje verslagen, knikte ze en sloot haar ogen, maar ze bleef wakker. Het was onmogelijk te slapen als hij naast je op bed zat. Als er een maniak naast je zat. Een psychopaat. Nee, slapen zou niet tot de mogelijkheden behoren, jammer genoeg.

Ze gilde niet en Aiden was trots op het meisje, dan was er toch nog iets leuk aan haar. Wel zag hij al gelijk dat ze, net als zovele andere slachtoffers voor haar, had besloten om niet meer te praten. Dat was altijd heel makkelijk te zien, meestal klemden ze dan hun kaken vol op elkaar, waardoor hij het meteen al zag. 'Je kan er dan misschien voor kiezen om niet te praten, maar dan laat ik je gillen. Weiger je te praten en te gillen, dan snijd ik je tong eruit, zodat je het ook nooit meer zal kunnen. Duidelijk?' Zijn stem was vals, dreigend en hij hield ervan. Ze moest maar weten wie de baas was.

Ze sloot haar ogen, maar slapen deed ze niet. Goed, als ze niet wilde slapen hoefde ze niet. Dat deed haar trouwens geen pijn, dus geen zorg voor mij. Al zou ik har rust dan wel verstoren. Ik tilde haar hoofd op, schoof wat dichter en legde haar hoofd weer neer op mijn schoot, waarna ik met mijn ene hand door haar haren ging en met mijn andere mijn boek weer nam. Ze kon rusten, waar dan zou ze een beklemmend gevoel krijgen, tenzij ze sliep, dan voelde ze dit niet. Aan haar de keuze, al vond ik beide keuzes even leuk. Soms week mijn hand even af naar haar wang, maar ging daarna per direct terug naar haar haren.

'Je kan er dan misschien voor kiezen om niet te praten, maar dan laat ik je gillen. Weiger je te praten en te gillen, dan snijd ik je tong eruit, zodat je het ook nooit meer zal kunnen. Duidelijk?' Boos, verdrietig en tegelijk verward keek ik hem aan. Mijn kaken klemde ik iets minder op elkaar, nooit meer praten wilde ik ook niet, ja misschien wel, maar geen tong hebben was een enger idee. 'Oké,' zei ik stil. Meer zou ik voorlopig ook niet zeggen, alleen als hij iets vroeg. Het was nu wel tijd geworden om me los te maken, maar voor dat hij dat zou doen zou ik het moeten vragen. 'Mag ik nu los alsjeblieft?' Ja, ik vroeg het beleefd. Ik had geen zin om weer te zien hoe hij zou uitvliegen.

Haily verstijfde helemaal toen ze voelde hoe haar hoofd opgetild werd. Wat wilde hij hier nou mee bereiken? Was het niet de bedoeling dat ze ging slapen? Ze merkte al snel waar dit heen ging toen haar hoofd op zijn schoot werd neergelegd. Geweldig, dat ook nog. Ze rilde toen ze zijn hand in haar haren voelde en het moment dat die heel eventjes afweek naar haar wang, bleef ze doodstil liggen. Wilde hij hier iets mee of was het alleen maar om haar te pesten? Waarschijnlijk het pesten. Boos, toch ook angstig maar dat probeerde ze niet te laten zien, mepte ze zijn hand weg van haar hoofd en kwam, moeizaam, overeind. 'Laat dat.' Mompelde ze hem toe, terwijl ze recht in zijn ogen keek, duidelijk makend dat ze het niet wilde.

'Oké,' Nou het was in ieder geval duidelijk, want ze praatte weer. Bij anderen had hij vaak de tong al moeten vastklemmen en het mes erbij moeten halen, wilden ze weer gaan praten. Zij was gelukkig iets slimmer en duidelijk gehecht aan haar lichaam. Grappig. Zo grappig. Ze had namelijk helemaal niets aan haar lichaam, het zou haar alleen maar pijn doen en als ze die pijn niet kon loskoppelen van schoonheid, dan ging het sowieso nog leuker worden voor Aiden. 'Mag ik nu los alsjeblieft?' Schuin keek hij haar aan, waarom zou hij? Ze zou zich eigenlijk eerst nog wat beter moeten gedragen, maar een kleine beloning mocht wel. Hij deed één van haar enkels in boeien die in de grond vastzaten en maakte haar polsen los, dat was voor haar waarschijnlijk al een verbetering.

'Laat dat.' Ik grijnsde toen ze haar hoofd weer overeind hief. Ik plaatste mijn hand rond haar nek en duwde haar zo weer naar beneden. 'Jij hebt het recht niet om te beslissen wat ik met jou doe,' zei ik toen ik weer verder ging waar ik mee bezig was, al had ik nu ook met mijn ene hand haar hals vast. Na een tijdje haalde ik de handdoek om haar buik weg, waarna ik lachend naar haar buik keek. 'Ziet er niet goed uit hé?' Zachtjes liet ik mijn vingertoppen over de wonden gaan, wat niets anders dan pijn kon doen. Als ze nou wat minder koppig geweest was, had ik de pijn misschien kunnen verlichten. Nu moest haar lichaam er zelf voor zorgen dat de pijn afnam. Grijnzend liet ik haar hals los en liet ik haar gewoon doen.

Hij deed iets om mijn enkel, waardoor evenwicht ver te zoeken was en ik een paar keer wankelde toen mijn polsen los werden gemaakt. Ik zou hier dus gewoon moeten staan, gezellig. Ik bracht mijn pols voor mij om te kijken hoe erg het nu precies was. Ik had tenminste nog gevoel, dat was iets. Verder zag hij ook nog gewoon blauw, maar dat was niets nieuw. Ik sloeg mijn armen voor mijn borst heen, zodat ik me toch niet zo naakt voelde. Koud was het hier wel, dat had ik alleen nog niet door. Ik keek naar beneden, om een manier te zoeken hoe ik kon gaan zitten. Al zag ik nog niet meteen iets.

De hand om haar nek voelde beklemmend en ze kon daardoor ook niet veel doen dan zichzelf laten terug trekken tot ze weer op zijn schoot lag, met haar hoofd tenminste. 'Jij hebt het recht niet om te beslissen wat ik met jou doe,' Natuurlijk had ze dat wel, het was haar lichaam, alleen trok hij zich er niets van aan, maar dat was toch zeker iets anders? Haar lichaam begon opnieuw te trillen toen hij haar buik weer onblootte. 'Ziet er niet goed uit hé?' Knarsetandend liet ze toe dat hij over de wonden heen ging met z'n hand, ze kon ook niet veel anders want hij had haar nek nog steeds vast. Het moment dat hij haar losliet, dus ook haar nek, kwam ze meteen weer overeind en gaf hem een klap in zijn gezicht, met haar vlakke hand. Ze wist dat ze daarvoor zou gaan boeten, maar dat was het waard. Zijn gezicht alleen al was het waard, want er stond meteen een rode afdruk op zijn wang.

Ze snapte duidelijk niet hoe ze er nu bij moest gaan zitten, maar dat was niet zo moeilijk voor hem hoor. Met een soepele beweging trapte hij haar benen onder haar lichaam uit, waardoor ze met een klap op de grond terecht kwam en dus zat. Zo moeilijk was dat toch niet? Hij knielde bij het meisje neer en tilde haar kin op. 'Snap je dan nu eindelijk wie de baas is of moet ik het nog duidelijker maken? Er zijn nog zoveel dingen die ik met je kan doen lieverd.' Dat laatste was gewoon een dreigement, maar het was wel waar. Hij had nog heel veel achter de hand voor haar.

Met haar vlakke hand sloeg ze, waarna ik even grijnsde en toen haar hals tegen het matras drukte, waarna ik mijn knie over haar heen sloeg en zo boven haar zat. Met haar knie gaf ik haar een stoot in haar maag, waarna ik haar hals iets harder dichtkneep. 'Dat was nergens voor nodig,' siste ik. Ik sloeg mijn andere hand om haar taille en tilde haar toen een beetje omhoog, waardoor ze ook met haar gezicht dichter kwam. Ik keek haar in de ogen en liet haar toen weer vallen. Om haar een beetje hoop te geven, maar dat die zou ik ook weer snel afnemen. Ik bond haar polsen nog steviger vast, zodat ze haar handen zeker niet meer kon gebruiken. Ik streelde haar dij, waarna ik haar benen iets uit elkaar duwde.

Met een klap kwam ik tegen de grond, waarna een geluid wat tussen gillen en schrikken inzat. Het voordeel was wel dat ik nu zat en mijn armen nu volledig om me heen kon slaan. 'Snap je dan nu eindelijk wie de baas is of moet ik het nog duidelijker maken? Er zijn nog zoveel dingen die ik met je kan doen lieverd.' Alsof ik nog niet wist wie de baas was, hij dramde alleen maar door. 'Dat heb je al duidelijk gemaakt,' zei ik stil. Ik deed mijn hoofd een beetje achteruit, omdat ik nu akelig dicht in zijn buurt was. Het nadeel was wel dat ik nu niet achteruit kon, door de boei om mijn enkel.

Ja, ze had het niet moeten doen, het ging haar alleen maar meer pijn kosten, maar die rode plek op zijn wang was het wel waard. Geschrokken hapte ze naar adem toen ze zijn knie in haar maag voelde, iets wat verschrikkelijk pijn deed omdat het ook nog eens heel erg dicht bij haar buik zat. 'Dat was nergens voor nodig,' Woedend keek ze terug. 'Dat was wél nodig.' Siste ze, op precies dezelfde toon als hij dat had gedaan. Hij tilde haar een stukje op waardoor ze niet zoveel kon, maar hij liet haar ook weer vallen dus ze snapte niet wat nou precies zijn intenties waren. Pas het moment dat hij haar dij streelde en haar benen ietsje uit elkaar duwde, snapte ze wat hij ging doen. 'Nee!' Meteen gilde ze en begon met spartelen, waardoor hij een trap terug in zijn maag kreeg van haar benen, wat niet eens expres was. Ze klemde haar benen bij elkaar en trok ze op, zodat hij er in ieder geval niet zo makkelijk bij zou kunnen komen.

'Dat heb je al duidelijk gemaakt,' Een grinnik rolde over Aiden's lippen en hij woelde even door haar haren. 'Dan is het goed, ga maar slapen, sweet.' Hij liet het meisje los en liet zichzelf in de zetel ernaast vallen, waarna hij een mes pakte en de slijpsteen. Je kon het ook automatisch doen, maar met de hand vond hij het resultaat meestal veel beter. Bovendien joeg dit haar meer angst aan, want ze wisten allebei dat het mes binnenkort op haar gebruikt zou worden. Wat jammer nou, dan verloor ze nog meer schoonheid.

Ze gilde, dit was precies wat ze niet wilde. Ik nam mijn mes van de kast toen ze haar benen tegen elkaar duwde, al had ik genoeg kracht om ze weer uit elkaar te duwen. Ik grijnsde en deed toen mijn rits weer naar beneden, waarna ik gewoon deed waar ik zin in had. Het zou nu vast minder pijn doen, maar ze zou het nog steeds haten. Liefdevol gaf ik een kus in haar hals waarna ik de eerste stoten begon te geven. haar benen zou ze nu niet weer kunnen sluiten, daarbij was het nu toch al te laat. Ik was deze keer ruwer dan de vorige keer en voerde het tempo nog iets op, wat ze duidelijk niet fijner zou vinden.

'Dan is het goed, ga maar slapen, sweet.' Sweet, dat was nou echt wat hij moest zeggen. En hoe in godsnaam kon ik hier nou slapen? Op een steenharde vloer, in een ijskoude kamer. Nee, dat zou niet lukken. Al was ik wel moe, moe en bang. Uiteindelijk kon ik toch liggen, zonder al te veel last te hebben van mijn enkel en sloot ik mijn ogen. Ik hoorde zachtjes hoe hij zijn mes begon te slijpen, wat me alleen maar rillingen bezorgde en waardoor ik mijn handen ook tegen mijn oren zette, het kon me nu even niet meer schelen dat ik naakt was. Dat geluid was erger.

Een snik welde op vanuit haar keel toen hij haar benen terug open duwde en in een vloeiende beweging naar binnen ging. Vloeiend voor hem, maar heel pijnlijk voor haar. De stoten, waardoor hij steeds verder bij haar naar binnen drong, deden verschrikkelijk veel pijn en tranen liepen over haar wangen. Hij gaf een kus in haar nek, waar ze niet eens aandacht aan besteedde. Het enige wat ze nu wilde was dat hij ermee ophield. Woedend, angstig, rukte ze aan de touwen waarmee haar polsen vast zaten en het enige wat er gebeurde, was dat ze haar eigen huid openschuurde. Het moment dat ze voelde dat hij sneller ging, begon ze te gillen. Tranen bleven over haar wangen lopen en ze kronkelde van de pijn, maar kreeg hem niet van haar af.

Hij grijnsde toen hij zag wat het effect van het slijpen was, tenminste het effect op haar. Ze wilde het waarschijnlijk niet horen, maar hij ging er toch gewoon mee verder. Voor hem klonk het namelijk als muziek in z'n oren. Veel beter dan al die andere domme geluiden.

Ik weet echt niets bij Aiden

Ze begon te huilen, gillen en alles wat ze eerder had gedaan, alleen nu nog extremer. Ik ging nog even op het zelfde tempo door, om daarna zachter te gaan en uiteindelijk te stoppen. Ik deed mijn rits weer dicht en nam mijn boek weer bij me. waarna ik mijn arm achter haar hals doorschoof, om mij hand daarna op haar schouder te laten rusten. 'Is het nu duidelijk dat ik geen tegenspraak duld? Anders zal dit nog veel gebeuren.' Ik keek even haar kant op, de tranen liepen nog steeds over haar wangen. Dit had duidelijk wel effect, al had ik nog heel wat andere dingen in petto voor haar. Ik streelde zachtjes over haar schouder en gaf een kus op haar hoofd.

Dit hielp echt helemaal niets, waardoor ik mijn oren ook gewoon zo kon laten en mijn armen weer om me heen sloeg. Ik deed mijn ogen weer open en keek zijn richting uit. Grijnzend keek ik toe hij bezig was met het mes, hij zou het zeker en vast gebruiken, waar was geen ontkomen aan. Misschien was het wel het mes dat mij naar de dood zou brengen, of misschien was dat het nét niet. Ik ging weer rechtop zitten. 'Het is hier best koud,' zei ik toen aarzelend. Misschien zou hij iets brengen, wat meteen ook een hele verbetering zou zijn.

Verzin dan iets leuks

Hij stopte, tenminste ging langzamer en stopte toen. Thank god. Haily wist niet of ze dit nog heel veel langer had vol kunnen houden, dus het was maar goed dat hij gestopt was, anders was ze niet zeker of ze nog zou leven. Niet dat dit leven nog heel veel waarde voor haar had. Hij schoof zijn arm rond haar nek en streelde haar schouder, maar ze reageerde er niet op. 'Is het nu duidelijk dat ik geen tegenspraak duld? Anders zal dit nog veel gebeuren.' Haar adem stokte en ze keek van hem weg, ze wilde zijn gezicht niet zien en ze wilde ook geen antwoord geven. Ze ging dus ook geen antwoord geven. Negeren. Dat was wat ze ging doen, negeren. Zoals ze nu ook de kus op haar voorhoofd negeerde want hij had daar werkelijk het recht niet toe. Hij had haar nu twee keer verkracht en de eerste keer had hij haar ook ontmaagd, hij martelde haar en dacht alles met haar te kunnen doen. Nee, ze wilde niet meer.

Ja maar ik weet niet wat, verzin jij iets

Je kon duidelijk horen hoe haar adem stokte, wat een goede zaak was. Ze gaf geen antwoord, maar dat vatte ik gewoon als een ja op. Ik trok mijn arm terug. 'Ga maar slapen,' zei ik toen ik mijn boek op de kast gooide en zelf ook ging liggen. Ik had geen laken nodig, dus schoof ik het haar kant op als teken dat ze het mocht hebben, voor deze keer dan. Ik stopte mijn hand onder mijn kussen en liet toen mijn hoofd erop neervallen, ik lag wel met mijn gezicht naar haar toe, zodat ik er zeker van was dat ze niets zou proberen.

Natuurlijk gaf hij geen antwoord, hij was te druk bezig. 'Of je worst lust.' Ik onderdrukte een lachbui, dit had hij vast nog niet meegemaakt en ik wilde maar al te graag zijn gezicht zien. Ik keek hem nog beter aan, wachtend op een reactie. Dit deed ik altijd bij Haily als ze geen antwoord gaf en elke keer had het geholpen, dan keek ze me aan met een verwarde blik en begonnen we beide te lachen. Het was fijn om aan die momenten terug te denken, maar niet om vooruit te kijken, want ik wist dat dit nooit meer zou gebeuren.

Hij liet haar los, wat in ieder geval een grote verbetering was. Een gróte verbetering. 'Ga maar slapen,' Nee, dat kon ze nu ook nog echt. Ze had overal pijn, haar buik voelde alsof hij hem open gescheurd had en haar hoofd bonkte van het huilen. Nee, ze kon echt gaan slapen. Hij schoof het laken naar haar toe, wat ze sowieso niet wilde hebben, maar ze kon het ook niet pakken, als ze het wilde. Haar handen zaten namelijk nog steeds zo strak vastgebonden, dat ze maar in één positie kon liggen. Haar hoofd en benen kon ze iets bewegen, maar haar gehele lichaam was onmogelijk. Haily wilde dit niet, niet zo, niet meer. Kon hij haar gewoon niet afmaken? Dat zou voor haar alles zoveel makkelijker maken, dan hoefde ze ook geen pijn meer te lijden. Echter, ze was niet van plan dat aan hem te laten merken, ze was niet het slachtoffer dat zo snel duidelijk maakte dat ze het had opgegeven.

'Of je worst lust.' Hij hoorde het wel en hij had ook haar eerste opmerking gemaakt, maar nog steeds keek hij het meisje niet aan. Hij zei niets en ging gewoon verder met het mes slijpen, waarna hij een ander mes pakte en dat begon te slijpen. 'Ben je nog maagd?' Hij vroeg het vanuit het niets en ze kon het goed opvatten als een dreigement, een antwoord op haar vraag als ze door zou gaan met vervelend doen. Dan ging zoiets zeker gebeuren en dat kon ze zelf ook eruit opmaken.

Ze gaf geen kik, dus besloot ik dat het tijd was voor wat anders. Ik legde het laken over haar heen, waarna ik tegen haar aan ging liggen en een kus op haar rug gaf. Ik sloeg mijn armen niet om haar heen, dat zou ik pas doen als ze nu nog geen kik gaf. 'Moet je weten, jij bent echt één van de knapste meiden die ik gezien heb,' fluisterde ik in haar oor. Dit was geen leugen, ik had heel veel meiden gezien die wel oké waren, maar nooit echt iemand die boven de rest stak. 'Jammer dat je geld moet verdienen door middel van je schoonheid.' Ik grijnsde en speelde bewust in op het kaartje dat ik eerder had gevonden. 'Waarom deed je dat eigenlijk?' Nu stelde ik haar wel vragen waar ze op zou moeten antwoorden. Dat zou ze wel geweten hebben.

Dit had dus duidelijk geen effect op hem, in plaats daarvan nam hij een ander mes. 'Ben je nog maagd?' De vraag kwam echt onverwachts, dus de lachbui die ik moest inhouden verdween ook vrijwel meteen. Een tijdje lang staarde ik hem alleen maar aan en voelde ik me enorm ongemakkelijk. 'Ja,' fluisterde ik toen. En ik had er meteen spijt van gehad. Ik was nog maagd op alle gebieden, ik had ook nog nooit een echte kus gehad, alles wat hij deed was nieuw en dat was nog eens zo vreemd. Maar dit moest hij allemaal niet weten, hij zou het misbruiken, dat wist ik zeker. Waarom was ik hier anders? Het boeide hem vast niet eens of ik maagd was of niet, hij zou toch gewoon doen waar hij op dat moment behoefte aan had.

Opnieuw begon haar lichaam te trillen toen hij tegen haar aan kwam liggen. Kon hij niet gewoon even weggaan en haar met rust laten? Kon hij dat echt niet? Hij begreep ook vast niet dat ze op dit moment behoefte had aan rust, nee want waarom zou hij dat ook begrijpen, voor hem ging alles om martelen. 'Moet je weten, jij bent echt één van de knapste meiden die ik gezien heb. Jammer dat je geld moet verdienen door middel van je schoonheid. Waarom deed je dat eigenlijk?' Ze wist heel goed dat hij antwoord wilde op die vraag, maar hij zou geen antwoord krijgen. Hij had zijn kans op antwoorden überhaupt al verspild, dus waarom zou ze dan nog iets verklaren aan hem? Waarom zou ze hem vertellen hoe haar leven was, als hij dan met een goed antwoord kon komen, zou ze het misschien vertellen. Nee, eigenlijk nog steeds niet.

Ze was meteen stil, maar dan ook echt helemaal stil. Zo stil dat het voor hem gewoon bijna lachwekkend was, zo stil. 'Ja,' Ze fluisterde haar woorden en Aiden moest z'n best doen om het ook daadwerkelijk te verstaan, maar hij verstond het wel en hij vond het erg grappig dat ze er zo moeilijk over deed. 'Als je dit soort opmerkingen blijft maken, dan in ieder geval niet lang meer.' Reageerde hij erop en daarna richtte hij zijn aandacht weer op het mes. De dreiging was vast wel overgekomen.

Ik streelde langs haar arm. 'Als je geen antwoord geeft, kan ik je altijd dwingen,' fluisterde ik in haar oor. Als ik echt iets wilde weten, zou ik dat ook niet zomaar laten gaan. 'Daarna laat ik je misschien wel even met rust.' Ja, ik bood haar iets aan. Ookal verdiende ze dat niet. Als ze nu koppig was, kon ze alles vergeten. Dan zou ik haar nooit meer een kans geven om te doen wat ze zelf wilde, maar dan zou ze moeten doen wat ik wilde en hield ik geen rekening meer met haar. Voor mij was die laatste optie beter, maar met de eerste kon ik het ook prima vinden. 'Dus, ben je in staat om te antwoorden?' vroeg ik toen ik een kus tegen haar schouder drukte.

'Als je dit soort opmerkingen blijft maken, dan in ieder geval niet lang meer.' Dus daar begon hij ook al mee te dreigen. Ik bleef stil en ging weer liggen, niet zeuren over de kou, dat zou ik doen. Ik sloot mijn ogen en legde mijn hand onder mijn hoofd, om toch nog iets te hebben om op te slapen. De vloer was namelijk niet zo aangenaam om op te liggen en al zeker niet met je hoofd. Na een tijdje viel ik toch gewoon in slaap en was ik stiekem blij om even weg te zijn van dit alles.

'Als je geen antwoord geeft, kan ik je altijd dwingen. Daarna laat ik je misschien wel even met rust.' Zachtjes schudde ze haar hoofd. 'Wat wil je nou? Je hebt me toch al, je doet met me wat je wilt en...' Haar adem stokte heel even door de pijn in haar buik. 'En je houdt toch geen rekening met me, ik geloof niet dat je me met rust laat als ik antwoord geef. Daarbij wat maakt het jou uit hoe mijn leven eruit zag? Het is niet alsof ik daar ooit nog naar terug zal gaan, of wel?' Haar adem stokte op meerdere plaatsen, zo kwam ze er wel meteen achter dat zelfs praten niet geheel pijnloos was. Geweldig. Was er iets dat wel pijnloos was? Ja, de dood misschien, maar dat zou hij haar nooit gunnen. 'Bovendien is jouw idee van met rust laten, iets heel anders dan dat van mij.' Mompelde ze erachteraan, hoewel dat misschien niet zo heel slim was.

Aiden keek tevreden naar het meisje dat op de grond ging liggen en in slaap viel. Toen ze eenmaal sliep liep hij naar de kast, pakte er een deken uit en legde die over het meisje heen. Nu ze stil was, mocht ze dat hebben. Waarschijnlijk had het feit dat hij gedreigd had haar te verkrachten, genoeg indruk op haar gemaakt dat ze haar mond zou houden. Hij hoopte het, want hij had gewoon geen zin om nog verder gedoe met haar te hebben nu. Ze was moe, hij had even geen zin en dan was het beter als ze geen aandacht aan elkaar besteedden. Dus haar slapend hebben, was perfecht.

'Wat wil je nou? Je hebt me toch al, je doet met me wat je wilt en... En je houdt toch geen rekening met me, ik geloof niet dat je me met rust laat als ik antwoord geef. Daarbij wat maakt het jou uit hoe mijn leven eruit zag? Het is niet alsof ik daar ooit nog naar terug zal gaan, of wel?' Ik grijnsde even. 'Als jij nou minder koppig was. En ik vind het gewoon interessant om meer over jou te weten te komen, we moeten misschien nog een lange tijd verder met elkaar.' Ik nam een potje met zalf en wat verband uit de kast, waarna ik haar buik ermee instreek en het verband eromheen deed. 'Dat moet beter zijn,' zei ik toen kort. 'En geef nou maar gewoon antwoord, ik denk niet dat je nog meer problemen wilt.' Ik ging weer liggen zoals ik eerst lag, al sloeg ik nu mijn arm wel over haar buik heen.

Ik voelde hoe hij een laken over me heen deed en trok die toen steviger tegen me aan, het uiteinde legde ik zo neer dat ik er ook op kon gaan liggen en zo mijn arm weer vrij had. Dit was veel beter en veel aangenamer. Ik besloot om niets te zeggen en viel weer gewoon in slaap, zoals ik al eerder deed. Alleen zou ik nu langer kunnen slapen en niet wakker worden omdat het koud was.

'Als jij nou minder koppig was. En ik vind het gewoon interessant om meer over jou te weten te komen, we moeten misschien nog een lange tijd verder met elkaar. Dat moet beter zijn. En geef nou maar gewoon antwoord, ik denk niet dat je nog meer problemen wilt.' Oh, tuurlijk, nou dat kon ze ook hoor, hoewel ze wel dankbaar was dat hij de pijn op haar buik liet verzachtten. 'Ik dacht dat je van koppige meisjes hield.' Begon ze, vals, heel vals. 'En hoezo langere tijd met elkaar? Als jij zo doorgaat, dan ben ik binnen een paar dagen dood hoor en een paar dagen, geld voor mij niet als langere tijd. Daarbij, welke probelen? Het enige probleem dat ik heb, ben jij en ik geloof niet dat je jezelf gaat vermenigvuldigen in welk opzicht dan ook, dus dat kan nooit erger worden. En wil je het antwoord? Best, omdat ik wel moest, ik ben niet een of ander rijkeluiskindjé.'

'Ik dacht dat je van koppige meisjes hield.' Ik grijnsde. 'Is ook zo, daar kan je veel meer mee.' Ze begon uiteindelijk toch te praten, wat een goede zaak was. 'En hoezo langere tijd met elkaar? Als jij zo doorgaat, dan ben ik binnen een paar dagen dood hoor en een paar dagen, geld voor mij niet als langere tijd. Daarbij, welke problemen? Het enige probleem dat ik heb, ben jij en ik geloof niet dat je jezelf gaat vermenigvuldigen in welk opzicht dan ook, dus dat kan nooit erger worden. En wil je het antwoord? Best, omdat ik wel moest, ik ben niet een of ander rijkeluiskindjé.' Ik moest even lachen. 'Wie weet komt er ooit nog een nageslacht.' Natuurlijk meende ik dit niet, ik zou dit hoe dan ook vermijden. 'En school, ging dat dan niet goed?' vroeg ik.

'Wie weet komt er ooit nog een nageslacht.' Haily schrok zich kapot, wát zei hij net? Bedoelde hij dit met haar of..? Nou, hopelijk niet want dat zou ze niet overleven. Stel je voor, een kind van hém. Oké, het zou geen lelijk kind worden, dat wist ze zelf ook wel, maar dan nog. 'En school, ging dat dan niet goed?' Een schamper lachje kwam over haar lippen. 'Natuurlijk ging school goed, ik ben niet dom en ik zat op de universiteit, alleen kost dat geld, weet je.' Ze sneerde het hem toe en besloot daarna haar mond weer te houden. Ze had genoeg gezegd, hij wist genoeg van haar. Eigenlijk wist hij nu veel te veel van haar al, maar Haily was zo'n persoon die nooit haar mond kon houden als mensen dit soort dingen zeiden. Erg irritant. 'En over dat nageslacht van je, dat zou je sowieso niet lukken want geen enkele vrouw wil jou kind baren.'

'Natuurlijk ging school goed, ik ben niet dom en ik zat op de universiteit, alleen kost dat geld, weet je.' Ik grijnsde. 'Dan kon je nog beter serveerster worden, jij hoort niet in zo'n tent.' Ik liet haar wel los, voor vandaag was het genoeg geweest. 'En over dat nageslacht van je, dat zou je sowieso niet lukken want geen enkele vrouw wil jou kind baren.' Ik grijnsde. 'Jij wil dit toch ook allemaal niet? En toch gebeurde het.' Ik ging liggen, deze keer met mijn rug naar haar toe en staarde naar de muur voor me. Als ze sliep zou ik nog wel wat dingen doen, maar daar was ik nu te lui voor. Ik kon nu nog wel even zo liggen, daar deed ik niets mis mee en het feit dat ik met mijn rug naar haar lag zou voor haar ook net iets beter zijn.

Doe wat leuks