ORPG met Tinn

Samuel
Langzaam zag ik beweging, waardoor ze zichzelf al meteen pijn deed. 'Wauw, ik zit opgescheept met een sadistische kunstenaar.' Ze klonk chagrijnig, enorm chagrijnig. Wat me alleen maar beter deed voelen. 'Wat moet je anders doen?' vroeg ik met een grijns. 'Eens wat anders hé? Aan een paal vastgebonden hangen in plaats van erom heen te draaien.' Ik moest zachtjes lachen, wat haar vast alleen nog maar chagrijniger zou maken. Ik ging met mijn vinger langs haar hals, waarna ik met mijn hand haar kaak nam en haar zo dwong om me aan te kijken. Ik grijnsde en liet haar gezicht weer los.

Romey
Ik ging onder zijn voeten door, gelukkig was het maar een klein stukje. Volgens mij was nu alles klaar en kon ik weer wat verder van hem weg zijn. 'Nog iets?' vroeg ik ongemakkelijk. Dit was zo'n slechte bezigheid niet, tenminste, alles was beter dan pijn hebben. Ik wilde ook nog vragen of hij het al met Samuel over Romey had gehad, maar ik had het lef niet om het te vragen. Nog een reden waarom alle contact met hem zo stroef en ongemakkelijk was. Uiteindelijk besloot ik het toch maar niet te vragen, misschien op een beter moment, maar niet nu.

'Wat moet je anders doen?' vroeg hij met een grijns. 'Eens wat anders hé? Aan een paal vastgebonden hangen in plaats van erom heen te draaien.' Ze zag aan zijn gezicht dat hij wist dat hij haar chagrijnig maakte, maar ze zou hem heus wel terugpakken. 'Wauw, je hebt vast uren over die grap liggen nadenken.' Sneerde ze terug, duidelijk makend dat ze niet van hem onder de indruk was. Ze voelde zijn vingers langs haar jukbeenderen gaan en hoe hij haar kin vastpakte, waardoor ze hem wel aan moest kijken, maar hij liet ook gewoon weer los. 'Weet je, ik vind je wel een beetje een zielige sadist. Zoveel pijn heb ik nog niet gehad en ik geloof ook niet dat je me al erg hebt horen gillen. Ik had eigenlijk wel meer verwacht.' Ze lukte het uit, ja, maar dat deed ze vanwege zijn reacties. Misschien werd hij daardoor onoplettender.

'Nog iets?' Eigenlijk was er niets dat hij nog van haar wilde, niet nu. Tenminste, niets dat ook nog echt met schoonmaken te maken had. Jammer dan. 'Ruim alles op en kom dan hier. ' Zijn stem was emotieloos, zoals het meestal was. Een stem waar ze maar aan gewend moest raken, want die ging ze nog veel vaker horen. Vroeger hadden mensen zich afgevraagd waarom hij zo emotieloos klonk, maar ze hadden al vaak gemerkt dat dat de verkeerde vraag was. Hele verkeerde vraag. Zij had nog niet het lef gehad om hem iets te vragen, behalve dingen als wat hij wilde. Hij wist dat ze vragen had, hij wist alleen nog niet welke. Echter, ze moest zelf maar het lef hebben om erover te beginnen.

WILDE WILDE WILDE

JA JOH IK VERGAT TE CONTROLEREN

Samuel
Ik grijnsde. 'Dat is omdat ik opbouw, maar als jij meer pijn wil, mij niet gelaten.' Als ze wilde gillen, kon ik daar ook voor zorgen. Ik had nog wel wat dingen waar ze van lijden zal, maar als ze die allemaal in één keer wilde kon ik daar ook voor zorgen. Ik nam wat van mijn werp messen en tekende met een kogelpen een roos op haar been, nouja die tekende ik op haar wonde, zodat ik haar nog eens zou verwonden op dezelfde plek. Ik ging staan en hield het mes in mijn hand. 'Drie, twee,' fluisterde ik, 'één'. Ik gooide het mes voor me uit, recht op de roos, wat de meest ongezonde plek was op haar been.

Romey
'Ruim alles op en kom dan hier.' Niet alleen de emotie - die er niet was - in zijn stem hield me tegen om naar hem toe te komen, ook het feit dat er bijna geen rommel was en ik nog sneller bij hem zou moeten gaan. Er lag alleen wat papier op de grond, meer niet. Misschien nog een kleverig goedje, maar dat was ook zo weg. Na een drietal minuten eigenlijk. Ik schonk mezelf moed in en liep toen naar de zithoek, of salon, ik was er niet of. Ik keek naar de grond, ik wilde niet weten wat hij ging doen, misschien ook niets, maar dat dacht ik niet. Dan zou hij dat ook gewoon zeggen zonder dat ik naar hem toe moest.

'Dat is omdat ik opbouw, maar als jij meer pijn wil, mij niet gelaten.' Hij tekende een of ander ding op haar been, waar ze niet van kon zien wat het was, maar het zag er vreemd uit. Wel snapte ze meteen waar hij het voor gebruikte toen hij een van z'n messen in haar been gooide. Een klein, hoog gilletje verliet haar mond, maar daarna hield ze weer stil, zichzelf vervloekend om het feit dat ze zo zwak was geweest dat ze gegild had. Woedend keek ze hem aan, maar ze hield haar mond, even geen sarcastische opmerking makend. Nota bene lag ze hier met een ontbloot bovenlichaam en als een schietschijf voor zijn messen. Nee, dan moest ze toch leren zichzelf in te houden.

Toen ze uiteindelijk toch voor hem stond, kwam hij iets omhoog en pakte haar hand vast, om haar daarna naast hem op de zetel te trekken. Zijn arm legde hij om haar heen en streelde zachtjes haar been, terwijl hij ondertussen de wedstrijd verder keek. Hier moest ze maar aan gewend raken, hij zou haar geen pijn doen, maar dat betekende niet dat hij niet altijd aan haar mocht zitten. Wanneer hij dat zelf zou willen. Hier had ze werkelijk waar dan weer niets over te zeggen, het was ook nog niet eens iets heel erg interessants, gewoon haar wat angst aanjagen.

Samuel
Ik grijnsde even toen ze ging gillen. Deze keer zei ze niets, waardoor ik haar toch een beetje verstandelijk vond. 'Vind je dit leuker dan?' vroeg ik toen ik naar haar toe liep om het mes eerst iets dieper te duwen en er daarna weer ruw uit te trekken. Ik liep weer dichter naar haar toe en streelde haar wang, waarna ik met twee vingers naar haar sleutelbenen ging, waarna ik tussen haar twee borsten verder naar beneden ging, om daarna net voor haar wonde op haar been te stoppen. Puur om haar de mond te snoeren, misschien een reactie uit te lokken. Iets in die aard.

Romey
Toen zat ik naast hem, waarna zijn aanraking mijn hele lichaam ongecontroleerd liet beven. Ik probeerde mijn been weg te trekken, maar besloot dat het misschien tot beter was om niet tegen te werken. Hoe graag ik dat ook wilde doen. Het deed geen pijn, het was alleen onaangenaam, vreemd en beangstigend tegelijkertijd. Vooral omdat je nooit wist wat hij hierna zou doen, misschien wel iets veel erger dan dit. Iets waar ik mezelf nooit op kon voorbereiden en ook niets over wist. Om mezelf af te leiden van het hand op mijn been keek ik gewoon mee naar één of andere wedstrijd op tv. Alhoewel sport niets voor mij was, het zou wel een beetje helpen. Ik slikte moeizaam toen ik nog eens naar mijn been keek.

'Vind je dit leuker dan?' Een kille blik richtte zich op zijn gezicht, haar ogen stonden woedend, maar ze zei niets. Ze voelde hoe hij over haar huid heen ging, maar ze gaf geen reactie. Behalve dan dat ze in zijn gezicht spuugde, wat wel duidelijk maakte wat ze precies van hem vond. 'Asshole.' Haar stem klonk grommend, maar vooral omdat ze verder alles wat ze dacht binnen moest houden. Ze kon niet tegen hem gaan schreeuwen, schelden of slaan. Vooral slaan niet, want ze zat nog steeds vastgebonden.

Hij bleef haar been strelen, gewoon om haar dag nog verder te verpesten en omdat hij haar reactie ook erg grappig vond. Hij leunde zachtjes achterover en trok haar mee, waarna hij haar ook nog eens op zijn schoot trok. Zachtjes gaf hij een paar kusjes in haar nek. Allemaal alleen maar om haar reactie opnieuw te peilen, maar ze maakte het ook gewoon te leuk voor hem. Leuker kon ze het niet maken.

Samuel
Ik veegde haar spuug van mijn gezicht, best wel kalm eigenlijk. Als ze zou wilde doen, kon ik haar dat plezier ook nog eens afnemen. Ik nam de prop achter me, waar ik nu nog niets op ging doen. Dat zou voor later zijn. Ik deed de prop in haar mond en bond er toen een elastiek rond, een stevige weliswaar. Nu kon ze helemaal niets meer zeggen, doen, of wat ook. Alleen onverstaanbaar praten, al vond ik dat niet zo erg. Ik boog voorover en ging met mijn hand achter haar rug, waarna ik haar iets dichter trok om dan haar hals te zoenen. Zo ging ik een tijdje door om daarna zachtjes in hals te bijten.

Romey
Ik voelde hoe ik op zijn schoot getrokken werd en hij toen begin met iets waar ik zelf gevoelig voor was, mijn hals zoenen. Ik wist niet of ik het leuk moest vinden, bang moest zijn, wat dan ook. Ik vond het wel fijn, alleen wilde ik hem dat niet laten merken, het handige was wel dat ik niet met mijn gezicht naar hem toe zat en zo mijn ogen even kon sluiten, denken dat het iemand anders was. Het hielp wel een beetje, maar niet heel lang. Meteen daarna had ik weer door wie het was en kon ik alleen hopen dat hij me met rust zou laten, of misschien niet. Ik had dit altijd al zo leuk gevonden, gelijk bij wie blijkbaar en dat frustreerde me. Ik kon alleen maar hopen dat hij niet ging opmerken.

Hij schold niet, iets wat haar eigenlijk ten zeerste al verbaasde, maar ze had wel gelijk door waarom hij niet schold. 'Ne..' Begon ze, maar hij had de doek al in haar mond gepropt, waarbij hij er ook nog eens een elastiek omheen deed. Weerloos. Nu was ze verdomme weerloos. Haar gedachten raasden alle kanten op, alles om maar iets terug te kunnen doen, maar hij had haar nu letterlijk al haar verzet afgenomen. Zelfs haar woorden kon ze niet meer tegen hem gebruiken. En het ergste was nog wel dat ze moest toelaten dat hij haar naar zich toe trok en in haar nek begon te zoenen, om er daarna zachtjes in te bijten. Grommend probeerde ze zich van hem weg te krijgen, maar dat ging erg lastig in haar situatie en hij was gewoon veel sterker.

Hij kon vanuit zijn ooghoeken zien dat ze haar ogen sloot, iets wat voor hem in het voordeel werkte, want zo kon hij haar nog meer angst inboezemen. 'Ogen open.' Fluisterde hij in haar oor, terwijl hij verder niet stopte met zijn bezigheid. 'Vertel eens iets over jezelf, Romey, ik ben geïnteresseerd.' Nee, was hij helemaal niet, maar zo kon hij tenminste ergens mee dreigen. Als er iets nuttigs bij zou zitten. Je weet maar nooit. Ooit was hij erachter gekomen dat een van zijn meisjes een hoer was, hij had haar meteen afgedankt, dat soort meisjes wilde hij niet.

Samuel
Ik grijnsde toen ze haar best deed om zich te verzetten, waardoor ik alleen maar heviger doorging en misschien een paar afdrukken in haar hals achterliet. Ze rook trouwens ook enorm lekker, iets waar ik enorm van hield. Meisjes die lekker geurden waren altijd een pluspunt. Ik hield even op, aan haar reactie te zien was ze er niet blij mij. Ik gaf een kus op haar voorhoofd en stond toen even op om haar prop weg te halen. 'Kijk,' zei ik toen ik met de prop zwaaide, 'dit krijg je ervan om altijd een grote mond te hebben.' Ik had ergens nog een pikant sausje zien staan, juist, achteraan in de kamer. Ik doordrenkte het en liep toen weer terug naar haar. 'Tegen mij hoor je geen grote mond te hebben' zei ik wanneer ik de prop weer in haar mond duwde. 'Dan gebeuren er dingen die je liever niet wil.' Ik grijnsde en ging voor haar zitten.

Romey
'Ogen open.' Hij zei het niet als een bevel, niet als dreigement, anders. Maar toch. Hij had het gezien, wat het er niet beter op ging maken. 'Vertel eens iets over jezelf, Romey, ik ben geïnteresseerd.' Dat zei hij weer volledig anders, op een manier die me rillingen gaf en me helemaal van mijn stuk bracht. 'Wat wil je weten?' vroeg ik met een bevende stem, hij deed nog steeds verder waar hij mee bezig was. Ik was niet iemand die veel over zichzelf kon vertellen, simpelweg aangezien mijn leven helemaal niet interessant was. Ik was een standaard meisje, iets minder standaard dan sommigen, ja dat wel. Ik dronk niet, deed niet aan roken, ging amper uit, niets eigenlijk. Toch, ondanks alle goede daden die ik ooit deed zit ik toch hier.

De kus op haar voorhoofd deed het hem, verschrikkelijke asshole dat het was. Haar gedachten waren nog steeds op zoek naar een uitweg, maar die was er simpelweg niet. 'Kijk,' zei hij toen hij met de prop zwaaide, 'dit krijg je ervan om altijd een grote mond te hebben.' Ja, je krijgt er ook haters van en een goed cijfer voor discussies, maar daar zei ze toch ook niets van. Ze was bezig met de vieze smaak van die doek uit haar mond te krijgen, toen hij terug kwam en hem alweer in haar mond duwde, maar dit keer zat er nog een of ander goedje op. Kokhalzend probeerde ze het uit haar mond te krijgen, wat bij nader inzien nog lukte ook, omdat hij het elastiek vergeten was. 'Dan gebeuren er dingen die je liever niet wil.' Nee klopt, maar hij wilde vast ook niet dat ze de doek opnieuw uit haar mond gekregen had. 'Achja, life sucks, doesn't it?'

'Wat wil je weten?' Dat was een erg mooi antwoord, hij mocht dus blijkbaar bepalen wat hij wilde weten, erg vermakelijk. 'Vertel over je vriendschap met dat andere meisje, over je verleden, over jezelf. Vertel me wat jij denkt dat ik interessant vind, dan zien we daarna wel of ik het ook echt interessant vind.' Hij kon altijd nog zeggen dat het oninteressant was en haar daarvoor straffen, maar dit was nog een vroeg stadium, je wist nooit hoe de tweede helft gespeeld ging worden. Zeker niet als je niet de enige speler in het spel was.

Samuel
'Achja, life sucks, doesn't it?' Deze keer had ze gelijk, hoe stom was ik geweest om het elastiek te vergeten. Het zou raar zijn om dat nu opeens wel te doen, dus besloot ik om haar gewoon te laten zeggen wat ze wilde. Ik kon wel wat andere dingen verzinnen om haar de mond te snoeren, pijnlijkere dingen deze keer. Ik keek haar weer even aan, blijkbaar voelde ze zich even goed door haar opmerking, of dat was alleen maar schijn. 'Vertel eens' zei ik. Gewoon, zo vaag. Ik kon alleen hopen op een opwelling waarin ze dingen zou zeggen zonder dat ze het zelf wilde, zodat ik daar op kon inspelen. Het leek me leuk om ook te weten te komen wie ze precies was, nu had ik het beeld van een slet die rond palen ging draaien voor haar geld, ze kon zelf kiezen of ze dat beeld wilde veranderen of niet.

Romey
'Vertel over je vriendschap met dat andere meisje, over je verleden, over jezelf. Vertel me wat jij denkt dat ik interessant vind, dan zien we daarna wel of ik het ook echt interessant vind.' Vooral dat laatste gaf me een lege uitdrukking op mijn gezicht, hij zou vast wat doen als het niet interessant was, misschien ook wel als hij meer wist over dingen. Zoals hij in het begin al had gezegd, mijn lichaam gebruiken omdat hij wist dat niemand daar al wat mee had gedaan, misschien deed hij dat ook als ik niets zei. 'Mijn vriendschap met Haily? We kennen elkaar al heel lang, we zijn ongeveer samen grootgebracht, ze was mijn buurmeisje en mijn beste vriendin. Ik ging haar ophalen van haar werk, voordat jullie ons vonden.' Dat wist ik dus blijkbaar wel. 'Ze is alles voor me, daar komt het op neer. Ik zou alles voor haar doen.' Daarom deed ik dit ook, om haar misschien te redden. 'Mijn verleden was vrij normaal, het normale schoolmeisje. Niet populair, niet onbekend, normaal. Mensen kenden me alleen door Haily.' Er speelde een glimlach op mijn gezicht toen ik dacht aan die ene keer, waar ze een jongen te slim af was. 'Wat jij interessant kan vinden?' Ik besloot het gewoon te zeggen. 'Dat nog nooit iemand dingen bij mij heeft gedaan die jij nu doet.' Ik keek naar zijn hand en ging met mijn hand naar mijn hals. 'Nog iets?'

'Vertel eens' Och, nu ging het spelletje pas echt leuk worden. 'Wat wil je weten? Aangenaam, Haily Elisabeth Revéra, negentien jaar en woont alleen. Twee gestorven ouders, komt net rond door paaldansen en gaat naar school. Wauw, wat een interessant leven heb ik, nu jij.' Natuurlijk, deze informatie was waar, maar wat hij er ook mee zou willen, het maakte haar niets uit. Gestorven ouders, boeide haar niet meer, was ze aan gewend. En de rest? Ze zag niet in wat hij überhaupt met die informatie zou kunnen. Jammer, maar ze was niet zo dom om hem iets te laten weten waar hij wel wat mee kon. Wat dacht hij, dat ze haar zwakke punten ging vertellen? 'Ohja, ik kan ook niet tegen kietelen, maar het enige wat dan gebeurd is dat ik spastische bewegingen maak en de dader meestal een trap in z'n gezicht krijgt.' Vrolijk keek ze hem aan, duidelijk makend dat het haar geen ene zak boeide wat hij dacht.

'Mijn vriendschap met Haily? We kennen elkaar al heel lang, we zijn ongeveer samen grootgebracht, ze was mijn buurmeisje en mijn beste vriendin. Ik ging haar ophalen van haar werk, voordat jullie ons vonden. Ze is alles voor me, daar komt het op neer. Ik zou alles voor haar doen. Daarom deed ik dot ook, om haar misschien te redden. Mijn verleden was vrij normaal, het normale schoolmeisje. Niet populair, niet onbekend, normaal. Mensen kenden me alleen door Haily. Wat jij interessant kan vinden? Dat nog nooit iemand dingen bij mij heeft gedaan die jij nu doet. Nog iets?' Dingen als dat ze alles voor Haily zou doen, was erg interessant. Dat betekende dat het waarschijnlijk ook andersom was en dat konden ze uitbuiten. 'Het maakt me niets uit dat ik de eerste ben, je bent negentien, wen eraan sweetheart.' Langzaam duwde hij haar hand weer weg en ging verder met het drukken van zachte, tedere kusjes. 'Studeer je?'

Samuel
Wat wil je weten? Aangenaam, Haily Elisabeth Revéra, negentien jaar en woont alleen. Twee gestorven ouders, komt net rond door paaldansen en gaat naar school. Wauw, wat een interessant leven heb ik, nu jij.' Dat verklaarde ook meteen waar haar gedrag van kwam. 'Speciale naam, waarvan is die afkomstig?' vroeg ik. Ik grijnsde even. Zij was werkelijk de eerste die naar mij vroeg. 'Wel, dat is eens iets anders. Samuel, Samuel Scott. Twintig sinds een tijdje, ik zou dokter worden. Zou, zoals je kon horen. Meer hoef je ook niet te weten, tenzij je misschien wat aardiger bent.' Ik grijnsde alweer. 'Ohja, ik kan ook niet tegen kietelen, maar het enige wat dan gebeurd is dat ik spastische bewegingen maak en de dader meestal een trap in z'n gezicht krijgt.' Dat zou niet lukken aangezien ze nu vastgebonden zat en alleen zichzelf pijn zou doen, maar dat liet ik er even buiten.

Romey
'Het maakt me niets uit dat ik de eerste ben, je bent negentien, wen eraan sweetheart.' Dacht ik al, maar dat laatste woord hoefde er voor mij echt niet bij. Wat zou het uitmaken, hij zou vast alles doen wat voor mij de eerste keer was. Ik zou niemand anders zien hier, ik zat hier toch voor altijd opgesloten, het zou me niets uitmaken. Misschien zei ik dat nu, ja, dat kon, maar volgens mij ging het ook wel echt zo zijn. 'Studeer je?' Ik moest even lachen. 'Studeerde.' zei ik kort. 'Fotografie, normaal had ik vandaag een opdracht. Ze vragen zich vast af of ik mijn studie wel serieus neem.' Ik liet een diepe zucht uit mijn mond komen. Hij ging weer door met zoenen, al was ik nu iets te gespannen om er iets over te denken.

'Speciale naam, waarvan is die afkomstig?' Heel lichtjes kneep ze haar ogen samen, maar het deerde niet als hij het zou weten. 'Braziliaanse moeder, Japanse vader, dan krijg je dat.' Alweer de waarheid, ze vond dat ze echt goed bezig was met de waarheid vertellen, zeker omdat hij er toch niets aan had. 'Wel, dat is eens iets anders. Samuel, Samuel Scott. Twintig sinds een tijdje, ik zou dokter worden. Zou, zoals je kon horen. Meer hoef je ook niet te weten, tenzij je misschien wat aardiger bent.' Ah, dat verklaarde meteen waarom hij zo'n voorliefde had voor het lichaam. Hierdoor maakte het alles een stuk logischer. 'O, had ik er misschien bij moeten zeggen, maar ik ben een rasechte bitch. De enige waarvoor ik aardig ben is Romey en dat ben jij overduidelijk niet, bovendien boeit het me niet echt hoe jouw zielige leventje eruit ziet.' Sneerde ze terug.

'Studeerde.' Ja, hij moest lachen om haar snerende opmerking, zoiets deed hem goed, dan kon hij haar daar weer een keer op terug pakken. Echter, voordat hij wat kon zeggen, ging ze zelf al weer verder. 'Fotografie, normaal had ik vandaag een opdracht. Ze vragen zich vast af of ik mijn studie wel serieus neem.' Fotografie? Dat was werkelijk een van de dingen die hij wel interessant vond. 'Werkelijk? Wat voor dingen fotografeerde je normaal dan?' Hij was dit maal echt geïnteresseerd en misschien klonk hij ook wel zo, zou ze leuk vinden.

Samuel
'Braziliaanse moeder, Japanse vader, dan krijg je dat.' Ik had al door dat ze een mengelmoes was, zo'n temperament, daar kon je niet naast kijken. 'O, had ik er misschien bij moeten zeggen, maar ik ben een rasechte bitch. De enige waarvoor ik aardig ben is Romey en dat ben jij overduidelijk niet, bovendien boeit het me niet echt hoe jouw zielige leventje eruit ziet.' Ik grijnsde. 'Dat zag ik al, ja' Ik moest zachtjes lachen en keek naar haar been. 'Ik denk dat we dat even beter verzorgen, voordat je een dodelijke infectie krijgt. Ik wil je namelijk nog niet kwijt.' Ik moest alweer lachen. 'Als je nog wat wil praten, mag je dat doen. Je hebt een fijne stem om naar te luisteren.' Dat was waar, haar stem had iets wat mij rust gaf waardoor ze me ook niet irriteerde, zoals vele anderen dat wel hadden gedaan.

Romey
'Werkelijk? Wat voor dingen fotografeerde je normaal dan?' Zijn stem klonk opeens heel anders, geïnteresseerd, hoe vreemd dat ook was. Ik wist niet wat ik hiervan moest denken, misschien van het moment gebruik maken. 'Veel, heel veel. Ik hield me voornamelijk bezig met portretten, maar landschappen en macro vond ik ook leuk.' Ja, dit was allemaal verleden tijd nu. Hem zou het niet uitmaken of ik nu wel of niet kon doen wat ik graag wilde doen, zolang hij dat maar kon was er niets aan de hand. Ik voelde hoe een geeuw mijn mond uitkwam, het moest ondertussen wel al laat zijn, al zeker een paar uren, aangezien het avond was toen ik Haily ging halen. 'Studeer jij?' vroeg ik. Vast niet, anders zou hij dat niet hiervoor verspelen.

'Ik denk dat we dat even beter verzorgen, voordat je een dodelijke infectie krijgt. Ik wil je namelijk nog niet kwijt. Als je nog wat wil praten, mag je dat doen. Je hebt een fijne stem om naar te luisteren.' Tuurlijk, hij wilde haar misschien niet kwijt, maar zij hem wel. Kon ze het nog duidelijker maken? 'O, dat vond je ook echt toen je die prop in mijn mond duwde, deed je zeker ook omdat ik zo'n fijne stem heb om naar te luisteren.' Gromde ze hem vals, snerend, gemeen toe. 'Echt, kies wat je wilt. Niet dat ik er dan naar luister, maar geef duidelijkheid, jezus.'

'Veel, heel veel. Ik hield me voornamelijk bezig met portretten, maar landschappen en macro vond ik ook leuk.' Ja, ze was wel zo'n meisje dat landschappen fotografeerde, had hij ook leuk gevonden, maar hij deed vroeger toch liever andere dingen. 'Studeer jij?' Een grinnik kwam uit zijn mond, die vraag had hij kunnen verwachten. 'Studeerde, fotografie.' Dat zou duidelijk maken waarom hij er geïnteresseerd in was, misschien snapte ze dat nu dan ook.

Samuel
'Echt, kies wat je wilt. Niet dat ik er dan naar luister, maar geef duidelijkheid, jezus.' Ik schudde mijn hoofd. 'Dat deed ik zodat jij jezelf niet in de problemen zou werken, waardoor ik je misschien niet meteen het leven ontnam.' Ik liep naar de kast, op zoek naar een middel voor haar been. Toen ik gevonden had wat ik zocht, een paar watten en wat desinfectie middel, liep ik weer naar haar toe. 'Weetje wat ik wil?' vroeg ik toen ik mijn hoofd schuin hield. 'Een interessant iemand, die om dingen geeft. Daar ben ik naar op zoek, dat probeer ik bij jou te zoeken, maar blijkbaar ben jij net zoals de anderen.' Ik deed wat middel op het watje en depte daar mee op haar been. 'Kan even prikken.' zei ik, expres te laat, om haar nog harder te irriteren. 'Denk maar wat je wil hoor, maar ik weet al wat ik over jou moet denken. Tenzij je me een ander beeld over jezelf wil geven.'

Romey
'Studeerde, fotografie.' Geschokt draaide ik mijn hoofd. Hij? Iemand zoals hij dat met fotografie bezig was? Dat was iets puurs, iets wat alleen een zuivere ziel kon. Ik grijnsde. Dit meende hij vast niet. 'O ja?' vroeg ik kort. 'Wat fotografeerde je dan, je slachtoffers? Tot je dacht dat dat misschien zou uitlekken?' Ik schudde mijn hoofd en fronste mijn wenkbrauwen, mijn lip ging iets naar omhoog. Dat deed ik altijd als ik boos was of bij een opvlieging. 'Sorry' zei ik kort. Ik dacht niet na, misschien moest hij stoppen, ik wist het niet. Wat dan nog, niemand zou respect voor hem moeten hebben door de dingen die hij deed, hoe zwaar je het ook had, zoiets deed je niet. Ik liet mijn gezicht in mijn handen vallen, dit was weer zo'n moment dat ik helemaal met mezelf in de knoop lag.

'Dat deed ik zodat jij jezelf niet in de problemen zou werken, waardoor ik je misschien niet meteen het leven ontnam.' Langzaam trok ze een wenkbrauw omhoog, nu ging hij de wind van voren krijgen. 'O, nou beter dat je misschien wel mijn leven neemt, ben ik ook gelijk weer van jou af.' Niet dat ze geloofde dat hij het zou doen, maar het ging om het idee. 'Weetje wat ik wil? Een interessant iemand, die om dingen geeft. Daar ben ik naar op zoek, dat probeer ik bij jou te zoeken, maar blijkbaar ben jij net zoals de anderen. Denk maar wat je wil hoor, maar ik weet al wat ik over jou moet denken. Tenzij je me een ander beeld over jezelf wil geven.' Waarom zou ze? Ze mocht hem niet, ze wilde niets met hem te maken hebben, waarom zou ze dan zijn beeld over haar proberen te veranderen. 'Nee hoor, ik ben graag een slet in iemands gedachten, houdt het spel leuk.' Natuurlijk wist ze niet zeker of hij dacht dat ze een slet was, maar het kon wel zo zijn.

'O ja? Wat fotografeerde je dan, je slachtoffers? Tot je dacht dat dat misschien zou uitlekken?' Heel even dacht hij na of hij het zou zeggen, maar ze kwam hier toch nooit meer weg, dus het maakte niet zoveel uit. 'Je weet mijn achternaam nog niet hé? Aiden William Miraqui, aangenaam.' Miraqui was ook de achternaam van een van de meest beroemde fotografen in het land. Echter was hij een paar jaar geleden op brute wijze vermoord, waarna zijn zoon ook verdween. Aiden was toen het andere pad op gegaan, had gezworen zich niet meer met fotografie bezig te houden. En tot nu toe, was dat goed gelukt.

Samuel
'Nee hoor, ik ben graag een slet in iemands gedachten, houdt het spel leuk.' Ik schudde mijn hoofd. 'Dat ben je niet' zei ik. 'Van jou had ik het beeld van iemand dat al zodanig gekwetst is geweest, niet meer weet wat te doen, denkt dat wat ze doet goed is, maar uiteindelijk toch dingen bereikt die ze niet wil bereiken, nooit eigenlijk.' Ik depte nog een paar keer op haar been. 'Klaar.' zei ik kort. Ik stond op en liep naar haar handboeien, die ik toen met het sleuteltje uit het slot haalde. Daarna sneed ik de touwen van haar benen door, liep ik naar de kast waar ik de bh gelaten had en deed die aan bij haar. 'Ik hoop dat je je nu beter gaat gedragen.' Ik deed een kleine kamer open, waar een matras en een laken lag. Voor mij én haar, maar ik ging wel in de loop van de nacht bij haar liggen. Ik wees naar het matras. 'Ga je gang' zei ik kort.

Romey
'Je weet mijn achternaam nog niet hé? Aiden William Miraqui, aangenaam.' Ik keek geschrokken, verward en alles tegelijkertijd. Ik was altijd al benieuwd geweest naar de verloren zoon, altijd gehoopt om hem te ontmoeten aangezien hij me inspireerde. Alles te weten komen over hem, zijn vader, alles. 'Ik ben op zoek naar jou geweest,' begon ik, 'ik wilde alles over je weten. Ik had gedacht dat je iemand bijzonder zou zijn, zo iemand waar ik mijn hele leven mee zou willen spenderen.' Ik voelde mijn ogen prikken. 'Iemand waar ik mijn hart kon bij luchten over alles, aangezien we dezelfde passie en voorliefde hadden.' Ik hield het eigenlijk niet langer en deed mijn best om de tranen te onderdrukken. 'Best een teleurstelling zo' zei ik toen een traan langs mijn wang naar beneden liep.

'Dat ben je niet. Van jou had ik het beeld van iemand dat al zodanig gekwetst is geweest, niet meer weet wat te doen, denkt dat wat ze doet goed is, maar uiteindelijk toch dingen bereikt die ze niet wil bereiken, nooit eigenlijk.' Wauw, dat had ze dan weer niet verwacht. Ach, hij mocht zelf weten wat hij voor beeld van haar had, maar dit kwam in sommige opzichten wel heel dicht bij haar werkelijkheid, iets wat ze liever niet had. 'Ik hoop dat je je nu beter gaat gedragen.' Ze was niet meer naakt, dat was tenminste iets om het voor te doen, maar toen hij de deur open deed, schudde ze onmiddellijk haar hoofd. Dan maar weer naakt, ze ging daar niet naar binnen. Hij hoefde niet te weten dat ze claustrofobisch was.

'Ik ben op zoek naar jou geweest, ik wilde alles over je weten. Ik had gedacht dat je iemand bijzonder zou zijn, zo iemand waar ik mijn hele leven mee zou willen spenderen. Iemand waar ik mijn hart kon bij luchten over alles, aangezien we dezelfde passie en voorliefde hadden. Best een teleurstelling zo.' Een grinnik rolde over zijn lippen, waarna hij het meisje van zijn schoot aftilde en een van de kluizen in zijn kamer opende. Een hele stapel foto's haalde hij eruit, liep weer terug en ging op de rand van de zetel zitten, haar er in laten zittend. 'Hier, al mijn nooit gepubliceerde foto's.' Hij wist dat de meest prachtige foto's erbij zaten, geen enkele was verpest door wat hij nu deed, misschien vond ze het leuk.

Samuel
Ze schudde haar hoofd. 'Zal ik de deur open laten of heb je liever de sofa?' vroeg ik. Ik herkende dit, meiden waren altijd bang dat ik hen daar zou opsluiten. Ik dwong ze meestal, maar bij haar wilde ik het op de één of andere manier met meer respect doen. 'Kies maar' zei ik schouderophalend. Ik liep naar de koelkast om daar wat te eten te halen, ik had namelijk best wel honger. 'Als jij ook wil,' zei ik met mijn mond vol, 'moet je maar nemen.' zei ik. 'Tenzij je nog steeds aan hongerstaking doet.' Ik liet mezelf neerploffen in de sofa, waar een tv stond. Er was best wel wat luxe hier, niet perfect maar meer had je niet nodig. Ik kwam meteen op een leuke zender, net een film die begon. Ik legde mijn arm uitnodigend op de leuning van de sofa.

Romey
Opeens stond ik weer op mijn eigen benen en liepen we naar één of andere soort kluis. 'Hier, al mijn nooit gepubliceerde foto's.' Het waren er alvast een hele hoop. Ik bekeek ze allemaal stuk voor stuk en zei heel even gewoon niets meer. 'Wauw..' stamelde ik. 'Ze zijn echt prachtig.' Ik keek hem aan, niet wetend hoe ik moest reageren. Het liefst van al zou ik hem nu gewoon een knuffel willen geven, maar dan dacht ik aan hoe kil hij was. Het waren werkelijk prachtige foto's, misschien nog beter dan die van zijn vader. Uiteindelijk kon ik het toch niet laten en sloeg ik mijn armen om hem heen. 'Waarom heb je dit allemaal opgegeven, voor dit?' vroeg ik terwijl ik hem weer losliet. Met dit bedoelde ik dit huis, mij, zijn vorige slachtoffers, alles waar hij dit voor had opgegeven.

'Zal ik de deur open laten of heb je liever de sofa?' Ehm, geen van beiden zogezegd. Het ene zeer zeker niet omdat hij haar zou opsluiten en ze claustrofobisch was, het tweede niet omdat ze dan vrijwillig naast hem zou zitten, wat ze ook niet ging doen. 'Ik ga wel gewoon alles hier verkennen en dan vooral de uitgang.' Zonder ook maar op zijn antwoord te wachten, liep ze al naar de deur, opende die en liep de gang op. Rechts, altijd rechts. Dat was de beste keuze, in films liepen ze altijd links en dan ging het gelijk fout. Hopelijk dacht die Samuel er trouwens niet aan haar enkelband te gebruiken, dat kon namelijk nog wel eens pijnlijk worden.

'Wauw..' stamelde ze. 'Ze zijn echt prachtig.' Voordat Aiden ook maar kon reageren, had ze haar armen al om hem heen geslagen en knuffelde hem. Een, laten we zeggen, uitermate vreemd fenomeen. Oftewel, dat gebeurde nooit. 'Waarom heb je dit allemaal opgegeven, voor dit?' De meest logische vraag die iemand kon stellen en toch had hij er nooit iemand antwoord op willen geven, maar ditmaal zou hij het wel doen. 'Het was mijn passie, maar mijn vader was belangrijker voor me. Toen hij vermoord werd, dreigden ze zijn werk allemaal te vernietigen en mij ook te vermoorden. Dat kon ik niet, ik kon ze zijn werk niet laten vernietigen, niet na de tijd en moeite die hij erin had besteed. Dus verdween ik, liet alles achter en begon opnieuw. Ik had altijd al sadistische trekjes gehad en ik geloof dat die toen naar boven kwamen.'


Laat Samuel nog eens badasserig zijn, Aiden is al een sweetie, ik wil tenminste één foute, gemene jongen.

Dat was ik al van plan, afleidingstactieken ftw <3

Samuel
'Ik ga wel gewoon alles hier verkennen en dan vooral de uitgang.' Ik grijnsde, dacht het even niet. 'We maken er wel een spelletje van' mompelde ik. Ik gaf haar even voorsprong, ik had nog steeds de controlekamer waar ik haar kon vinden. Ik was nooit van plan om lief te zijn, alleen om haar dat te laten denken, maar ik dacht niet dat ik zo snel uit mijn rol moest vallen. Na een tiental minuten liep ook ik de gang op, waar ik zag dat ik niet eens de controlekamer moest gebruiken. Een heus bloedspoor lag op de grond, waardoor dit alleen nog maar makkelijker werd. 'Niet moeilijk om je te vinden' zei ik al lachend. Neuriënd liep ik door de hal, waar het bloedspoor wat minder was, maar nog steeds duidelijk zichtbaar.

Romey
'Het was mijn passie, maar mijn vader was belangrijker voor me. Toen hij vermoord werd, dreigden ze zijn werk allemaal te vernietigen en mij ook te vermoorden. Dat kon ik niet, ik kon ze zijn werk niet laten vernietigen, niet na de tijd en moeite die hij erin had besteed. Dus verdween ik, liet alles achter en begon opnieuw. Ik had altijd al sadistische trekjes gehad en ik geloof dat die toen naar boven kwamen.' Ik was even stil, wist even niet wat te zeggen, wat te doen. Ik slikte even moeizaam. 'Wel, ik kan je zeggen dat het jammer is.' Ik zwaaide even met de foto's. 'Hiermee kan je heel veel.' zei ik. Ik vond het stiekem jammer dat ik hem niets van mijn werk kon laten zien.

Een bloedspoor. Nee hoor, had zij weer. Waarom kon het nou nooit gaan zoals zij het in werkelijkheid wilde? God, dan had hij haar zo weer te pakken. Geïrriteerd liep ze door, tot ze opeens bij het eind van de gang kwam, waar maar één deur overbleef. Zachtjes duwde ze hem open en klikte het licht aan. In eerste instantie verblindde het felle licht haar, maar toen zag ze waar ze zich bevond. De wapenkamer. Die sukkels hadden de wapenkamer niet op slot gedaan. Glimlachend pakte ze een pistool en wat messen van het rek, daarna ging ze weer terug en sloot de deur. Op zoek naar Samuel.

'Wel, ik kan je zeggen dat het jammer is. Hiermee kan je heel veel.' Zou best kunnen, maar ondertussen zou hem dat niet meer lukken. 'Ik zou gelijk de bak indraaien, mocht ik dat proberen, dus denk het niet.' Opnieuw haalde Aiden een aantal foto's uit een andere kluis en gaf ze aan het meisje. 'Hier, de nooit gepubliceerde foto's van mijn vader.' Vond ze vast ook irritant om te zien. En anders had ze pech, hij kon wel aardig zijn, soms. Tegen haar. En tegen Samuel, hij deed het alleen niet zo vaak.

Samuel
Het bloedspoor hield op voor een deur. De deur naar de wapenkamer. Mijn ogen werden groot, deze was nooit op slot. Nu werd het menens, ze had vast al een heel plan uitgedacht. Tot ik aan iets dacht, haar enkelband. Zo snel als ik kon liep ik terug naar de kamer, waar gelukkig de afstandsbediening nog lag. Ik draaide de stand op vijf, net zoals net. Ze zou weer even bewusteloos zijn. Ik liet mijn vinger de knop indrukken en liep weer, op een normaal tempo, naar de deur. Ik zou even wachten, tot ik een doffe klap hoorde. Ik zou ook meteen wat wapens mee kunnen nemen om haar in bedwang te houden, maar ik had ook nog plannen waar ik geen wapens voor nodig had. Ik grijnsde even, niet zeker of ze al bewusteloos was.

Romey
'Ik zou gelijk de bak indraaien, mocht ik dat proberen, dus denk het niet.' Wat ik nu ging zeggen, was iets wat ik normaal nooit zou durven. 'Niemand weet wat je deed, vermoord mij ook, begin opnieuw. Niemand weet wie je bent, valse naam, valse identiteitskaart. Je hebt vast wel zulke connecties.' Ik nam de foto's van zijn vader aan, die ook al zo geweldig waren. Ik vond het fijn om er naar te kijken, al had dit niet zo'n impact op me omdat ik wist hoe zijn vader was, hoe zijn werk was, alles. Ik ging opstaan. 'Schiet mij nu maar neer, begin opnieuw. Zonder dit alles.' zei ik. Ik wist niet wat hij zou doen, maar ik wist dat ik gelijk had.